1) رمضانی (داور) : آیات «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذینَ کَفَرُوا فَهُمْ لا یُؤْمِنُونَ (55/ انفال)» و «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذینَ لا یَعْقِلُونَ (22/ انفال)» بیان می‌کند که بدترین جنبدگان در نزد خداوند چه ویژگی‌هایی دارند، ولی نمی‌فرماید که «دابه»، حتما دارای شر هست!
2) جعفری : خوب ببینید این آیات که ذکر فرمودید اگر با دید همین موضوع ذبح به آن نگاه کنیم
معنی1: همانا شر دواب نزد خداوند است ، کسانی که این موضوع را میپوشانند و کفر میورزند به فرمان خدا مثلا همین ذبح اسلامی را درک نمیکنند فهم نمیکنند که میتواند برایشان شر داشته باشد اینها ایمان نمیاورند و به اسهال خونی دچار میشوند
معنی2: همانا شر دواب نزد خداوند است ، کسانی که فکر نمیکنند مثلا در مورد همین ذبح اسلامی و کار خودشون رو میکنند و کر و لال هستند و به ناچار شر دواب به آنها میرسد
رمضانی (داور) : اشتباه شما در ترجمه نادرست آیه است. همانطور که در ادبیات فارسی، یک جمله دارای نهاد و گزاره هست یعنی تنها با وجود نهاد جمله کامل نشده و معنا نمی دهد و حتما باید گزاره بیاید تا معنا کامل شود. در ادبیات عرب هم ساخنار جمله اسمیه با مبتدا و خبر کامل می‌شود یعنی جمله بدون خبر کامل نیست و معنا نمی‌دهد. در آیه «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذینَ لا یَعْقِلُونَ (22/ انفال)» إِنَّ:حرف مشبهه بالفعل، شَرَّ : اسم انّ و منصوب، الدَّوَابِّ:مضاف الیه و مجرور، عِنْدَ: ظرف منصوب متعلّق به اسم تفضیل شر، اللَّهِ: مضاف إلیه و مجرور، الصمّ:خبر إنّ و مرفوع ،البکم: خبر دوم و مرفوع، الذین: موصول در محلّ رفع، نعت برای الصمّ البکم‏، لا یعقلون‏: صله موصول
در نتیجه، خبر در این آیه کلمه «الصمّ البکم»‏ است یعنی نمی‌توانید بعد از عندالله، جمله را با آوردن «است» تمام کنید. و همین طور در آیه دیگر.